Sürekli olarak şikayet ettiğim yoğunluğun tam da ortasındayken hiçbir şey yapmadığıma isyan etmek, yeni moda bir hastalık değil elbet. Değil, zira insan zevk alıyorsa yaptığı şeyden, çok şey yapıyormuş hissine kapılıyor kanımca.
Bu sebeptendir ki, yoruldum sıkıldığım şeyleri tekrarlamaktan. Kendi ruhum adına "hiçbir" şey işini, sürekli olarak yapmaktan... Yoruldum, zevksiz bir zorunluluğun tam da içinde olmaktan!
Şiir yazmayı özledim mesela. Ruhum doysun diye tıka basa, kalemimle dans etmeyi hatta... İnsanın gelişmesi güzel şey tabii ama sıkıldım artık üniversite - kitap - not üçlüsünden. Bu aralar yaptığım en güzel şey -kaçamak da olsa- yazmak ve hayatımın en büyülü anına adım atacağım o kış gününü heyecanla beklemek. Üşümeyeceğim ilk kışım olsun istiyorum. Sonsuza dek ısınacağım ilk kışım...
Her şeye rağmen kaybolmuyor, yeni soluklarla gelen nefes alma isteğimiz... Canı sıkıldıkça yazan, hayal kuran ve çocuklaşan; üstelik tüm bunlardan delicesine zevk alan bir ekibiz biz!
Ben, kalbim ve kelimelerim...
Geri planda kalmış fakat inadıyla yaşayan vazgeçilmez ekibim benim...
0 yorum:
Yorum Gönder