Oysa ben sadece gerçekten acıdığımda dayandım dost dediğimin kapısına, en sert halimle. Sertliğim dosta olmadı aslında, çaresizliğimi kapatmanın bir başka yoluydu o hallerim. O anda -ki anlıktır benim hüzünlerim- canını benimle birlikte acıtmış herkesten özür dilemeyi de bildim. En önemlisi de kestirip atmadım hiçbir dostluğu saniyesinde. Birkaç salise içinde tükettiğim aşklarım oldu evet, fakat ışık hızında tükenmiş hiçbir dostlukta payım olmadı şimdiye dek.
Bu yüzdendir ki asla anlamayacağım pat diye söylenmiş hoşça kalları. Uzun süreçleri tamamlayıp dostluk adını alan her ilişkinin sonsuz kere şansı olmalıydı teorikte, olmadı.
Öyle ya, teoriyi kim takar. Dostluk anlık olsaydı eğer, ben de tüketirdim içimdekileri apar topar.
Neyse, yine de içimi umutla dolduran, fakat kendime saklamak istediğim bi' şarkım var benim. Şimdi onu dinler, kendime gelirim.
30/05/2011 19.00
0 yorum:
Yorum Gönder