Yazmam gereken yerlere büyük boşluklar koyuyorum. Söyleyemediklerime dönüp bakıyorum, herbirini yazmışım. Meğer, sustuğunda daha büyük cümleler kurarmış kişi. Öyle büyük olurmuş ki cümleleri, söylemeye dili varmazmış.
Bundan kaçıp kurtulmanın tek yolu da, olur olmadık yerlere yazmakmış. Ve aynı kişi, yazının sonuna içini parçalayan bir melodi eklermiş, daha fazla dağılıp toparlanamamak için.
Zaten ayağa kalkmayı kim istedi ki? Bırak dizlerimin üzerinde durayım. Yeter ki sen ol yanımda. Ömrümün sonuna dek diz çökeyim, yalvarayım.
05/03/2011 12.00
0 yorum:
Yorum Gönder