Yalnızlığım Kadar Kalabalığım

Tıklım tıklımdı içim, aniden sen çıkageldin. En sakin yerim oldu yüreğim, içini yalnız sana tahsis ettim. Önceleri rahat ettin, sevindin. Sonra sıkıldığını fark ettin. Yüzün düşerken gözlerimden, buğulanıyordu dudaklarım. Ah, sana bir kere daha dokunsaydım... O vakit, yeniden canlanırdı belki kalabalıklarım!