Ezilmiş Dondurma

Küçük bir çocuğun hayalleri kadardı aslında yaşam. O hayalleri her söndürdüğümüzde bir lokma nefes de yitti bizimle. Oksijen takviyeleri yeter miydi mutlu olmaya? Yahut kaç nefes geri verirdi, aynı hayalleri aynı çocuğa?


Ki yitip gider hâlâ, her saniye bir umut daha. Hayallerin artıkları çöplüklerde saklansa, sokak çocuğu olup dolaşmaya razı kaç kişi çıkardı acaba?

O çöplüklerde kuru ekmek aranmazdı o zaman. Kurumuş umutlar kapışılırdı, gönül tokluğuna.